Trzciny falują na wietrze. I na narzucie.

Basia zamówiła tę narzutę bardzo dawno. Ja podchodziłam do niej jak "pies do jeża". Przeczuwałam, że nie będzie łatwo.
Zadanie: stylizowane jezioro z trzcinami falującymi na wietrze.
Kolorystyka: prawie białe na prawie białym.
Wielkość: 220 x 230 cm. Lotniskowiec - prawda?Przedwczoraj trafiła do właścicielki. Ja zrobiłam króciutki filmik, żeby lepiej ją zaprezentować.

Jak ją szyłam?
Zebrałam tkaniny w kolorze kremowym. Spód jest biały, ale na górze właściwie nie ma czystego białego koloru.
Wycięłam prostokąty z tych tkanin i pozszywałam je dość dowolnie.
Na tak przygotowanym topie narysowałam poziome linie fal na jeziorze i pionowe, lekko nachylone  linie wyimaginowanych trzcin.
Robota pojechała do Grażyny Martin, a ona na long armie wypikowała całą narzutę po narysowanych przez mnie liniach.

 

Dalej to już była moja rola. Prawie białymi nićmi wypikowałam sporo trzcin. Takich aktorek drugiego planu. Dopiero potem zajęłam się robieniem aplikacji. Na początku przyszywałam listki trzcin zwykłym ściegiem blisko brzegu. Nie używałam flizeliny dwustronnie klejącej, bo zależało mi, żeby narzuta była mięciutka. Tak umocowany do podłoża listek przyszywałam jeszcze raz, teraz gęstym (0,5) i dość szerokim (3,5) zygzakiem. Wszystko nićmi Isacord w różnych odcieniach jasnego beżu. Listek po listku.... Powoli. 

 Szybko się nie dało chociażby dlatego, ze przepychanie tego kolosa w zwykłej domowej maszynie i ciągła zmiana kierunków szycia zygzaka, było naprawdę ciężką fizyczną robotą. Dawkowałam ją sobie, przeplatając to szycie innymi projektami.

Często pytacie mnie, ile czasu zajmuje mi szycie takich prac. Ja mówię: miesiąc. Odpowiedzi są różne: "tylko miesiąc?", "aż miesiąc?", "ale tak codziennie szyjesz? 8 godzin? Jak w pracy?".
Oczywiście nie mierzę tego czasu dokładnie. Pracuję chyba więcej niż 8 godzin dziennie. Czasem na pewno więcej.
Tym razem postanowiłam zmierzyć pewien etap pracy. Wycięłam paski na lamówkę, zszyłam je z części i uprasowałam. Przyszywam lamówkę na maszynie do szycia. Z 4 części. Tak lubię. Tak przyzwyczaiłam się przy szyciu obrazków. Tak też obszywam narzuty. Lewa strona oczywiście jest przyszywana ręcznie. Ma być porządnie.
Przed przyszywaniem na maszynie pierwszej krawędzi lamówki włączyłam stoper. Wyłączyłam go, po zakończeniu ręcznego przyszywania spodu lamówki. 5 godzin i 20 minut. Sama lamówka!

Na zakończenie została jeszcze "próba wody". Pralka, proszek, wirowanie.
Aplikacje wytrzymały to tarmoszenie. Musiałam poprawić coś tylko w jednym miejscu.

Trudno mi było sfotografować tę narzutę. Przyszyłam do niej specjalny tunel, tylko do fotografowania. Ale robienie zdjęć białym obiektom, to wyższa szkoła jazdy. Pierwsze i czwarte zdjęcie są zrobione przez zawodowego fotografa. Reszta to już nasza, domowa robota.

 

Albo "plenerowa". W rezerwacie "Granica" w Puszczy Kampinoskiej.

Teraz już leży na swoim miejscu. W mieszkaniu Basi.

A ja zajmuję się mniejszymi formatami :)

Turkusowa łąka

Od kilku tygodni przygotowuję się do poprowadzenie kursu confetti quilt w Niemczech. Rok temu dostałam zaproszenie od niemieckiej gildii patchworkowej, żeby w jej siedzibie w Dortmundzie zrobić taki kurs. Specjalnie na tę okazję uszyłam dwie łąki.
Fioletową widzieliście w poprzednim poście.

Dziś chcę Wam pokazać turkusową.

Oczywiście uszyłam ją techniką confetti.
A jak to robiłam? 

Zarejestrowałam wszystko na krótkim filmiku.

Tym razem dodałam do filmu napisy, żeby panie z różnych stron świata mogły automatycznie ustawić tłumaczenie napisów.
Wcześniej nigdy nie robiłam napisów. Skąd więc tym razem taki pomysł?

Wczoraj razem z szefostwem niemieckiej gildii patchworkowej ustaliłyśmy, że odwołujemy kurs, który miałam prowadzić za tydzień. To gwałtowny wzrost liczby zachorowań na koronawirusa w Niemczech, a jeszcze większy w Polsce, zmusił nas do takiej decyzji. 

Jest mi bardzo smutno, że tak się stało i wyobrażam sobie jak zawiedzione są uczestniczki tego kursu. Postanowiłam im to jakoś zrekompensować i szybko zmontowałam filmik o szyciu łąki i zaopatrzyłam go w napisy.

Napisałam "szybko" a tak naprawdę, to zawaliłam kawał nocy, żeby to zrobić, bo dopiero uczę się wszystkiego - nagrywania filmików, ich montażu, a napisy robiłam pierwszy raz w życiu.
Mam zastrzeżenia do jakości filmu, ale wierzę, że przy następnych takich "produkcjach" będzie lepiej. 

A teraz jeszcze parę zdjęć quiltu:

Jeszcze rozmiar: 105 x 45 cm.

Trzymajcie się zdrowo i uważajcie na siebie!

Fioletowa łąka

Takiej długiej przerwy w pisaniu postów, to ja chyba jeszcze nigdy nie miałam, a blog prowadzę już prawie 10 lat!.
Nic się nie dzieje?
Wprost przeciwnie, nawet za dużo.

• Dużo szyję.
• Zaczęłam prowadzić kursy patchworkowe w sąsiedniej wsi.
• W przyszłym tygodniu jadę do Dortmundu, gdzie na zaproszenie niemieckiej gildii patchworkowej poprowadzę kurs confettiquilt.
• Niedawno pisały o mnie czasopisma niemieckie i węgierskie.
• Razem z koleżankami z naszej nieformalnej grupy Patchwork Mazowiecki zorganizowałyśmy konkurs #TrzeciWymiarPatchworku.
• Byłam na świetnym kursie z ekoprintu u Beaty Jarmołowskiej.
• Regularnie piszę na Facebooku. Ostatni post ma ponad 400 lajków, 200 komentarzy i ponad 20 "udostępnień".
• Na Instagramie mam już ponad 1000 obserwatorów.
• Jeszcze wystawy patchworkowe, w które jestem zaangażowana.

Ufff.... Aż się zmęczyłam tym wyliczaniem, a to wszystko dzieje się naprawdę :). I ja to bardzo lubię!!!!

Zaczynam nadrabiać zaległości.
Zacznę od końca.
I krótko: fioletowa łąka.
Patchworkowa.
Confettiqilt.
Rozmiar 110 x 50 cm.
Tu jest krótki filmik o jej powstawaniu https://youtu.be/4Pwgcw7tU54

 

Szyłam ją razem z turkusową łąką i narzutą "białe na białym" o wymiarze małego lotniska.
Pokażę je niebawem :).

Tęczowy deszcz (w tęczowym mieście)

Mój wnuczek razem z siostrą przyjechali do nas na wakacje. Wnuczka miała inne zajęcia, a razem z wnuczkiem zajęliśmy się szyciem patchworku.

Powstał "Tęczowy deszcz". Deszcz pada w tęczowym mieście.

Historia zaczęła się prawie dwa lata temu. Dostałam od wnuczka piękny rysunek.
Tęczowa burza z tęczowym deszczem w tęczowym mieście.

Teraz postanowiliśmy razem, że go uszyjemy. Mamy już za sobą jeden wspólny projekt.

Gdy zaczęliśmy zastanawiać się wspólnie, jak to uszyć, pokazałam wnukowi kolorowe kwadraty uszyte przeze mnie do innego projektu. Doszliśmy do wniosku, ze idealnie nadają się do "zbudowania" z nich tęczowych domów.

To bardzo przyśpieszyło naszą pracę.

Stefan zabrał się do projektowania patchworku. Ja w zasadzie miałam wolne :)

Szycie nie jest mocną stroną wnuka. On woli budować miasta.

Siadłam do maszyny i pozszywałam przygotowane elementy i niebawem mieliśmy gotowy top.

Postanowiliśmy, że deszcz zrobimy metodą konfetti.

7 kolorów tęczy - tyle tkanin pocięliśmy na malutkie kawałki.

Teraz przykryliśmy wszystko niebieskim tiulem. Ten najbardziej podobał się wnukowi. Zabrałam się za pikowanie. Pojechałam z tą robótką do mojego leśnego domu i tam skończyłam patchwork, doszywając do niego lamówki i tunel.

Jeszcze kilka szczegółów:

A tak może wyglądać we wnętrzu

Patchwork ma wymiary 145 x 70 cm.

Ciekawa jestem, czy wnukowi spodobała się ta zabawa? Będzie trzecie, wspólne szycie?

Ogród

Siedziałam na tarasie i słuchałam wykładu o sztuce abstrakcyjnej. Namalowałam flamastrami szybki szkic mojego ogrodu.
Spodobał mi się na tyle, ze uszyłam go potem.
Białe tło jest wypikowałam czarnym zygzakiem. Potem niektóre pola pomalowałam farbami do tkanin.
Wielkość quiltu to  55 x 40 cm.

A to obrazek, który był wzorem do uszycia quiltu.

 

 I jeszcze zdjęcie mojego widoku z tarasu: mała łąka kwietna na tle wielkiego dębu.

Portret przodków

Dawno nie malowałam. Tęskniłam do tego i ucieszyłam się, gdy koleżanka namówiła mnie, żeby zajrzeć do portalu edukacyjnego Iluminatornia, prowadzonego przez Katarzynę Bruzda - Lecyk. "Odmień swoje życie sztuką!" to naczelne hasło portalu. Coś dla mnie.

Trafiłam świetnie! Od razu na warsztat na temat kubizmu. W czasach koronawirusa to oczywiście webinar. Jeszcze raczkuję w platformie ZOOM i na początku webinaru miałam kłopoty z ustawieniem głośnika i mikrofonu. Ani ja nie słyszałam grupy malarskiej, ani ona nie słyszała mnie. Tylko widzieliśmy się nawzajem. Poprosiłam o pomoc męża i gdy wreszcie udało się usłyszeć koleżanki, to z tej radości ucałowałam Gienia. Nie przypuszczałam wtedy, że to stanie się przedmiotem obrazu, który na tych warsztatach namalowała nam Aliszka Carrabiszka, również uczestniczka tego warsztatu.

Portret tak bardzo mi się spodobał, że natychmiast postanowiłam go uszyć. Oczywiście za zgodą autorki.
Na bok poszły inne projekty i powstał taki patchwork:

A to oryginalny obraz Aliszki. Namalowany kredkami. Kontury są zrobione długopisami żelowymi - czarnym i białym.  Dodatkowo Aliszka użyła czarnego pisaka permanentnego. Jej obraz ma wielkość A4.

Kilka szczegółów patchworku:

Serce jest uszyte metodą konfetti - małe kawałki tkanin przykryte tiulem i przepikowane. Zasilają je dwie aorty :)

Jak szyłam ten patchwork?

Na początku wydrukowałam sobie obraz Aliszki na kilku kartkach. Zlepiłam je i w ten sposób miałam rodzaj szablonu, według którego potem wycinałam kawałki kolorowych tkanin.

Zebrałam wszystkie potrzebne tkaniny. Przygotowałam czarne, skośne lamówki, które przed zaprasowaniem miały szerokość 25 mm, a po zaprasowaniu brzegów pod spód już tylko 12 mm.

Kawałki tkanin nakładałam na szablon umieszczony na szybie podświetlonej od dołu lampką. Flamastrem, który znika po zmoczeniu go wodą, przekalkowywałam różne ważne elementy. A potem naszywałam je dość niedbale na quilterską "kanapkę".

Teraz zabrałam się do pikowania poszczególnych fragmentów quiltu. Na początku nićmi w kolorze tła.

A następnie wypikowałam z wolnej ręki czarnymi nićmi nr 30 kontury postaci.

I przyszyłam ściegiem satynowym niektóre drobne elementy

Teraz zaczęłam przyszywać beżowe, brązowe i czarne lamówki, które spowodowały, że patchwork wygląda trochę jak witraż. To była żmudna robota, wymagająca dużej precyzji. Pierwsze oko z rzęsami szyłam ponad godzinę.

Drugie oko poszło mi już dużo szybciej. Doszłam do sporej wprawy :)

Na końcu jeszcze tylko lamówka podszyta pod spód, bo zależało mi, żeby patchwork przypominał obraz Aliszki.

Patchwork ma wielkość 75 x 110 cm. Na pewno będzie wisiał u nas w domu, spełniając rolę portretu przodków. Na razie "powiesiłam" go w wirtualnym pomieszczeniu, które idealnie pasowało kolorystycznie do tego quiltu.

Aliszko, bardzo Ci dziękuję za piękny portret, inspirację i przepiękną historię.