Teraz na tapetę poszedł las.
Trzecia odsłona tajemniczego lasu wygląda tak:
To trochę aplikacji, trochę luźno przyszytych łatek, czyli taki półłaciak.
Ma 140 x 95 cm i jest niebieskim lasem. O tym "niebieskim" piszę tak na wszelki wypadek, bo to kolor najgorszy z wszystkich do fotografowania. Szyłam go, żeby powiesić na białej dużej ścianie mojego tarasu, ale teraz wisi na wystawie w Coffee Karma na Placu Zbawiciela w Warszawie.
Mniej więcej rok temu na moich zajęciach plastycznych trafiłam na taką kartkę wyrwaną z jakiegoś kalendarza. Wiem tylko, że zdjęcie było ilustracją dla listopada, ale nie mam pojęcia, kto je zrobił, nigdzie na tej kartce nie znalazłam takiej informacji.
Na podstawie tego zdjęcia, farbami akrylowymi, namalowałam taki obraz. I tak powstał las numer dwa.
Minęło parę miesięcy i zapragnęłam mieć trzecią odsłonę tajemniczego lasu.
Pokażę Wam jak to robiłam.
Wybaczcie jakość zdjęć, niektóre z nich robiłam nocą. Wiecie jak to jest, że nie można z fotografowaniem wytrzymać do rana :), a lampa błyskowa w moim aparacie chyba powinna zaliczyć się już do kategorii "złomków".
Na tło wykorzystałam cienką ocieplinę, która z jednej strony ma substancję przylepną. Naszkicowałam na niej flamastrem planowany obrazek. Tak tylko w zarysach.
Wycinałam kawałki materiałów i przyprasowywałam je do podłoża. Przyklejały się czasem lepiej, czasem gorzej. Niektóre, te drobniejsze, przyfastrygowywałam.
Tak wyglądał pierwszy etap pracy. Wszystkie materiały były przytwierdzone do podłoża.
A tak prezentowało się to z bliska. Jeszcze w niektórych miejscach widać szpilki.
Teraz pracowicie zrobiłam aplikacje, przyszyłam wszystkie kawałki tkanin zygzakiem. Szerokość 3 mm, gęstość 0,55. Ta faza zajęła mi najwięcej czasu, bo robiłam to bardzo porządnie. Obcięłam dokładnie wszystkie niteczki, które czasem wymknęły się spod ściegu.
Teraz już wiem, że następną tego typu tkaninę uszyję inaczej. Wszystkie drzewa przyszyję zwykłym prostym ściegiem w odległości powiedzmy 2 mm od brzegu i zostawię wystające strzępy. Tak będzie ciekawiej. I znacznie, znacznie szybciej.
Zabrałam się teraz do naszywania listków. Materiały w różnych odcieniach granatowego i niebieskiego pocięłam w małe kawałki i przymocowywałam je szpilkami do podłoża. Robiłam to oczywiście partiami, bo bardzo nie lubię kłujących szpilek.
Każdy "listek" przyszyłam do podłoża "po szpilkach". Korzystałam ze stopki do cerowania i pikowałam "z wolnej ręki" z opuszczonymi ząbkami. Pikowanie to były wielkie esy-floresy, takie, jak wyobrażałam sobie, że rosną liście na drzewach. Po przyszyciu kawałeczków materiału, przycinałam je malutkimi nożyczkami, żeby bardziej przypominały nieregularne liście i nie były takie kanciaste jak na poprzednim zdjęciu.
Tak wyglądał etap pośredni. Tu jest naszyta tylko część listków.
Gdy już przyszyłam wszystkie listki, wypikowałam "lotem trzmiela" te wszystkie pozostałe partie obrazka, które nie były pokryte listkami. Zmieniałam kolory nici tak, żeby podkreślać efekt światła i cienia, na którym bardzo mi zależało.
Przez chwilę obraz wisiał w miejscu swojego przeznaczenia, czyli na tarasie.
Ogromnym komplementem była dla mnie opinia sąsiada, który, gdy go zobaczył, to powiedział : No chyba nie chce pani powiedzieć, że to też jest uszyte!
Chyba go zgłoszę na konkurs Łucznika "Patchworkowe wakacje". Wiecie, że taki jest? Tu jest więcej szczegółów.
Teraz piszę małą aktualizację. Sprowokowała mnie do tego Bezdomna Wioletta z Szafy.
Zobaczcie jak wyglądał mój krajobraz uszyty na podstawie projektu znalezionego w niemieckim Freundin.Uszyłam go w 1989 r. Niektóre z Was pewnie pamiętają tamten czerwiec.
A krajobraz jest też niebieski. Trochę podobny w klimacie. Teraz wydaje mi się być takim prostym a wierzcie mi, że z wszystkich moich patchworków, to właśnie ten zebrał chyba najwięcej pochwał.
